Każdej z mam stale towarzyszą naturalne obawy o to, czy jej dziecko rozwija się prawidłowo. Nie można się temu dziwić, ponieważ każdy szczebel rozwoju emocjonalnego dziecka jest bardzo ważny i istotny, a szybka reakcja na pojawienie się niepokojących zachowań, często pozwala na ich zupełne zniwelowanie lub też zminimalizowanie ich skutków.
Aby pomóc wszystkim mamom, wraz ze specjalistami z Enfamil spróbujemy przybliżyć niepokojące objawy w zachowaniu dzieci, które powinny zwrócić na siebie ich uwagę i spowodować podjęcie potrzebnych kroków.
Warto jednak mieć na uwadze fakt, że każde dziecko rozwija się inaczej i charakteryzuje się odmiennym tempem rozwoju. Jeżeli więc pojawią się jakieś drobne nieścisłości czasowe w stosunku do nabytych zachowań, a czasu ich przyswojenia, nie zawsze muszą one oznaczać jakieś niepokojące zmiany. Sytuacja wymaga pojęcia działań i konsultacji medycznych, jeśli rozbieżności te są znaczące, a dziecko wykazuje wyraźne odstępstwa od ogólnie przyjętych norm.
Niepokojące objawy w kolejnych miesiącach życia
W pierwszym miesiącu życia powodem do obaw rodziców może być niepodążanie przez dziecko wzrokiem za twarzami bliskich lub przedmiotami znajdującymi się w polu jego widzenia. Pod koniec tego miesiąca maluch powinien już potrafić skupić wzrok na Tobie lub zabawce, którą mu pokazujesz. Jeśli tego nie czyni, nie wpadaj w panikę. Obserwuj dokładanie dziecko, staraj się mu pokazywać różne przedmioty i sprawdzaj, czy wywołują one u niego jakąś reakcję. W przypadku zauważalnego jej braku, zasięgnij opinii pediatry.
Drugi miesiąc to czas, kiedy dziecko zazwyczaj potrafi już odpowiadać uśmiechem na Twój widok. Jeśli Twój maluch wciąż tego nie umie, spróbuj wywołać jego radość dotykiem i pieszczotami. Przytulaj go, głaskaj, rozmawiaj z nim, a przede wszystkim uśmiechaj się do niego jak najczęściej. Jeśli jednak nie zauważasz u niego żadnej reakcji, w dodatku nadal nie wodzi wzrokiem za przesuwanym przedmiotem lub nie wydaje żadnych innych dźwięków okazujących radość (na przykład charakterystycznego gruchania) tylko płacz, a także nie reaguje ożywieniem lub wyciszeniem na słyszane dźwięki, skonsultuj się z lekarzem.
Około piątego miesiąca życia dziecko powinno już bardzo energicznie i żywiołowo okazywać swoją radość. Machanie rączkami, popiskiwanie z zachwytu to jak najbardziej naturalne zachowania w tym czasie. Uśmiech powinien pojawiać się jako świadoma oznaka odczuwanej radości. Brak tego typu zachowań w tym okresie powinien zaniepokoić rodziców i skłonić do skonsultowania swoich obaw z pediatrą zajmującym się maluszkiem.
Niepokój powinno również wywołać nie wypowiadanie przez dziecko około szóstego miesiąca życia, pierwszych zlepków głosek takich jak na przykład „gu – gu”, „ma – ma” „da – da”. Spróbuj zachęcać dziecko do ich wypowiadania, na przykład poprzez naukę robienia „pa – pa” albo opowiadaj mu, jakie dźwięki wydają różne zwierzęta i przedmioty, na przykład „samochód robi brum”.
Około siódmego miesiąca życia gaworzenie maluchów powinno przybierać na sile. To także czas na podejmowanie pierwszych wspólnych zabaw typu „ akuku”. Obserwuj w tym okresie swoje dziecko, sprawdzaj czy reaguje odpowiednio na dźwięki, czy próbuje gaworzyć, czy wręcz odwrotnie jest apatyczne i wycofane. Jeśli zachowanie maluszka odbiega znacząco od normy i budzi Twoje obawy, powinnaś porozmawiać na ten temat ze specjalistą.
W ósmym miesiącu życia Twoja pociecha powinna już sama chętnie sięgać po interesującą zabawkę, a także głośno wyrażać swój protest na próby jej odebrania. Jeśli natomiast maluch jest bardzo apatyczny, nie interesują go zgromadzone wokół zabawki lub nie reaguje na głosy, kierując się w ich stronę, mogą to być symptomy nieprawidłowości rozwojowych.
Jeśli pod koniec pierwszego roku życia dziecko nadal nie potrafi wypowiedzieć prostych słów typu „mama”, „tata”, „baba”, nie reaguje na proste polecenia, nie rozumie słowa „nie”, nie naśladuje gestów rodziców, nie powtarza zachowań, za które zostało pochwalone, nie chce się przytulać w sytuacji zagrożenia to znak, że z maluszkiem być może dzieje się coś niedobrego. W takiej sytuacji konieczna jest dogłębna obserwacja dziecka, która powinna zostać skonsultowana z lekarzem. Starajmy się zauważyć jak najwięcej cech w zachowaniu dziecka, które budzą wątpliwości, aby móc przedstawić je lekarzowi, któremu, dzięki ich znajomości, łatwiej będzie zdiagnozować dziecko.
